piątek, 22 lipca 2016

Podwójne kudłate szczęście :)

Dziękuję Psim Sucharkom za zgodę na wykorzystanie rysunku i zapraszam na ich profil bo naprawdę  warto (klik)


Niektórzy ze znajomych uważali, że Storm to "urodzony jedynak" i  ciężko mu będzie zaakceptować drugiego psa, ja sama też miałam pewne obawy. Bo Gamoń to typ wrażliwca, z reguły akceptuje towarzystwo innych czworonogów, ale to nie oznacza że taka sytuacja jest dla niego komfortowa i sprawia mu przyjemność. Decydując się na drugiego psa powinniśmy zawsze stawiać na pierwszym miejscu dobro psa rezydenta. Powinniśmy tak dobrać psiego towarzysza, żeby oba psy mogły ze sobą w miarę zgodnie funkcjonować. My mieliśmy ułatwioną sytuację, Dorka się u nas "hotelowała" dzięki temu miałam możliwość zaobserwować jak kształtują się relacje między dwoma czworonogami, czy Storm dobrze się czuje w towarzystwie koleżanki, czy psy nie stresują się sobą nawzajem. Z resztą układ wysterylizowana (a w zasadzie wykastrowana) suczka i samiec to według mnie "dream team". Jamesa O'Heare uważa że najtrudniej dogadują się dwie suki pod jednym dachem -  oj bo dziewczyny czasem tak mają i tyle ;). 



Przed podjęciem decyzji o adopcji "nowego", powinniśmy zapoznać psy na neutralnym (najlepiej ogrodzonym) terenie. Przy pierwszym spotkaniu delikwenci nie powinni być na smyczach, ale w kagańcach (no chyba że jeden z nich jest 8 tygodniowym szczeniakiem to zakładanie kagańca maluchowi sobie odpuśćmy). Dlaczego kaganiec po prostu dla bezpieczeństwa, nigdy do końca nie możemy być pewni co zrobi pies (zasada ograniczonego zaufania podobnie jak w przypadku innych kierowców :). Zdaję sobie sprawę że zakładanie kagańca psu, który nigdy wcześniej nie miał go na pysku jest dodatkowym czynnikiem stresującym, ale na pewno mniej stresującym niż drugi pies wszczepiony kłami w szyję albo w ucho. Wiem, że  przedstawiam dosyć makabryczną wizję, ale lepiej mieć świadomość zagrożeń aby je zminimalizować. Fajnie by było, gdyby psy spotkały się parę razy przed wspólnym zamieszkaniem, żeby miały czas się poznać i polubić. Warto też zastanowić się nad skorzystaniem z usług szkoleniowca, instruktora, psiego behawiorysty, trenera lub tresera (to określenie jest teraz bardzo passe:), który z racji wykonywanego zawodu i doświadczenia będzie potrafił stworzyć taki "klimat i środowisko", żeby zwierzęta się polubiły. 
A co my robiliśmy. Staraliśmy się aby pojawienie Dory kojarzyło się Stormowi pozytywnie. Czyli wspólny super spacer, coś extra pysznego, nowe zabawki. Od momentu, gdy Dorka przekroczyła próg naszego domu, oba psy obowiązywały te same zasady, ani Storm (z racji tego że był rezydentem), ani Dora (że biedna bo tęskni za poprzednimi opiekunami) nie byli faworyzowani. Wiem, że istnieje pogląd że najlepiej zostawić psy i one się jakoś tam dogadają, jestem innego zdania. Opiekunowie powinni mieć wpływ na zachowanie swoich podopiecznych i tak "żonglować" bodźcami i wzmocnieniami aby wszyscy byli zadowoleni i szczęśliwi.


A dlaczego warto mieć dwa psy:
Jean Donaldson, Pies i człowiek. Jak żyć zgodnie pod jednym dachem.
"Nową tendencją, jak najbardziej właściwą, jest trzymanie dwóch psów. Oczywiście dwa psy to dwukrotnie większe wydatki na karmienie, leczenie, szczepienia, niezbędne akcesoria i zabawki. Psi duet to także dwa razy więcej zgubionych włosów, naniesionego do domu piasku i błota, dwa razy więcej czasu poświęconego na wyszkolenie i ułożenie oraz dwie pary oczu śledzących każdy twój krok. Dwa psy zżywają się ze sobą do tego stopnia, że właściciel przestaje być dla niego najważniejszy; szczególnie często zdarza się to w przypadku rodzeństwa z jednego miotu. Dlatego ważne jest, by każdym zajmować się indywidualnie i nauczyć je pozostawania w pojedynkę przynajmniej na jakiś czas. To niezbędne w razie, gdyby z jakiegoś powodu musiały zostać rozdzielone - samotność nie będzie aż tak traumatycznym przeżyciem. Jak widać, decyzję o wzięciu drugiego psa lub od razu dwóch należy dobrze przemyśleć.
Jeżeli jednak w grę wchodzi jakość życia psów, to życie we dwójkę jest dla nich nieporównywalnie atrakcyjniejsze (oczywiście pod warunkiem, że tolerują się i lubią). Prawie nigdy nie są same, mają stałe towarzystwo do zabawy. Mogą w pełni rozwijać typowe dla psów zachowania socjalne i mowę ciała. Codzienne życie jest znacznie bogatsze; nawet konflikty, które mogą się zdarzyć i zdarzają się, zapewniają jakże ważną stymulację, niemożliwą w przypadku samotnego psa."



9 komentarzy:

  1. ja bym chial strasznie miec drugiego, ale narazie jest to nie mozliwe moja suczka jest dosc zaborcza i generalnie ma w wiekszoci problem z psami... ale jest juz zdecydowanie lepiej

    OdpowiedzUsuń
  2. Posiadanie dwóch psów musi być ciekawym.. doświadczeniem. Sama mam jednego biszkopta i na razie nie śpieszy mi się do kolejnego czworonoga. Choć kiedyś, kto wie?
    Pozdrawiamy, Biscuit Life!

    OdpowiedzUsuń
  3. Mam nadzieję, że i my już niedługo doświadczymy głównie tych dobrych stron <3. Chyba największym wyzwaniem jest zostawianie jednego psa w domu, tak myślę..

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. U nas nie ma tego problemu, ale wcześniej oba psy (jeszcze jako oddzielne byty;) nie miały kłopotu z zostawaniem. Naukę zostawania oddzielnie trzeba zacząć z od razu, dzięki czemu psy przyjmują tę sytuację jako normalną. Znam historię, gdy młodszy pies tak uzależnił się od obecności starszego, że nie potrafił bez niego funkcjonować. Dlatego my staramy się co jakiś czas hołdować zasadzie spacerów indywidualnych podczas których można poćwiczyć i potrenować. Posiadanie dwóch psów to naprawdę inna jakość dla zwierząt. Pewnie jeszcze nie jeden raz o tym napiszę, bo to temat rzeka ;)

      Usuń
  4. W sumie nie ma różnicy pomiędzy dwoma a trzema psami ;)

    OdpowiedzUsuń
  5. U mnie przed pojawieniem się 2 psa Jeff bawiła się tą zabawką http://pet-pocket.pl/kube-dog.html bo podobno fajnie wpływa na rozwój psiaka i liczyliśmy, że nie będzie tak szaleć jak z innymi :P Nie wiem czy to przez nią, ale dogadują się naprawdę super :)

    OdpowiedzUsuń
  6. Ahhh... Ja bym bardzo chciała mieć dwa psy, ale to pewnie dopiero za kilka lat, w swoim domu :P
    Zapraszam na mojego bloga :D

    OdpowiedzUsuń
  7. Ja mam 6 letnią labradorke i mam zamiar wziąć szczeniaka spaniela kontynentalnego papillona. Myślę,że Tila(labradorka)nie będzie miała problemu z zaakceptowaniem nowego członka stada,z racji tego że jak mieliśmy kociaka ona go...karmiła. Tak,karmiła go "mlekiem" (którego nie miała,ale co z tego). Mały szczęśliwy i spokojny,ona szczęśliwa i spokojna,wszyscy szczęśliwi i spokojni,więc jest super :-). Niestety Tofik nam nawiał i już go nie znaleźliśmy,ale cóż. Sorry,taki lajf(mam fazę na FNiN)

    OdpowiedzUsuń