Socjalizacja szczeniąt - teoria

O co chodzi z tą socjalizacją, co to w ogóle jest i dlaczego tak dużo się o niej mówi? To na początek, krótka definicja. Socjalizacja to planowe przyzwyczajanie do rozmaitych osób, psów, przedmiotów, sytuacji i zjawisk, które występują w środowisku. Chodzi o to, żeby oswajać, zaznajamiać szczenię, a potem dorosłego psa z najróżniejszymi sytuacjami, aby potrafił się odnaleźć rożnych okolicznościach które niesie psie życie. A dlaczego jest to tak ważne? Maluch który zostanie poddany prawidłowej socjalizacji będzie zrównoważonym, szczęśliwym psem, a dla człowieka wspaniałym towarzyszem.

Fazy socjalizacji z uwzględnieniem momentów krytycznych 

Oseski do około 10 dnia po urodzeniu nie widzą i nie słyszą. Bardziej przypominają małe świnki morskie niż psy. Życie takiego malca składa się z dojenia mamy i spania, jak już się zmęczy jedzeniem. Pod koniec 3 tygodnia życia zmysły: widzenia, słyszenia i powonienia są prawie w pełni rozwinięte. Maluchy jednak nie opuszczają kojca i swojej mamy, która jest im w tym okresie niezbędna do zapewnienia ciepła, poczucia bezpieczeństwa i jedzenia.

Hodowla buldogów angielskich "Słodka Zuzia"

Miedzy 3, a 4 tygodniem życia szczeniak w chodzi w okres socjalizacji pierwotnej. W tym czasie piesek może być wystawiony na różnego rodzaju bodźce bez ryzyka nabycia trwałego lęku. Doświadczony hodowca wie o tym, że w okresie tym maluchy trzeba nauczyć ludzkiego dotyku. Dotyk ręki człowieka nie jest czymś naturalnym dla psa. Może wyda się to Wam dziwne, ale tak właśnie jest. Oczywistym i normalnym jest lizanie i przytulanie w trakcie snu, żeby było ciepło i bezpiecznie. Ludzkiego dotyku szczeniak musi się nauczyć, dlatego tak ważne jest to, żeby w tym okresie był dotykany, głaskany. Zdarzają się dorosłe psy, które nie lubią być głaskane nawet przez swoich opiekunów, może to wynikać z faktu, że wczesna socjalizacja została nieumiejętnie przeprowadzona. Od 5 tygodnia po okresie śmiałości, następują zmiany reakcjach szczeniąt na nieznane obiekty, nasilają się lęki. Wówczas też powinno się pieska wystawiać na działanie różnych bodźców, a reakcje pożądane utrwalać za pomocą nagród. Socjalizacja pierwotna kończy się około 12-16 tygodnia życia. Następną fazą jest socjalizacja wtórna, która trwa przez 2 lata. Te 2 pierwsze lata życia mają największy wpływ na kształtowanie się psychiki psa. Oczywiście procesów socjalizacyjnych nie powinno się zaprzestawać. Naszego pupila powinniśmy oswajać z nowymi sytuacjami przez całe życie. Okresami krytycznymi są 8-10 tygodni, później 16-20 tygodni oraz 6, 10, 14-18 miesięcy. Pies w tych okresach życia może borykać się ze stanami lękowymi. To od nas właścicieli, opiekunów psów zależy jak sobie z nimi poradzi.

Przy pisaniu tego posta korzystałam z artykułu Marty Cier pt. Skąd się biorą problemy behawioralne i jak ich uniknąć