Dziecko i pies część 1

A to taka wisienka na torcie, mój blog ma swojego prywatnego rysownika

Dzieci albo lubią psy albo się ich panicznie boją. W ciągu tych wszystkich lat kiedy to jestem posiadaczem czworonogów spotykałam się z przeróżnymi reakcjami. Parę lat temu, gdy spacerowałam z Homerem, podbiegła do niego dwójka dzieci w wieku 8-10 lat i pacnęła go w tyłek i uciekła. Nawet nie miałam czasu żeby zareagować. Homer był na smyczy i nic sobie z tego pacnięcia nie zrobił. Był bardzo spokojnym psem, ale gdyby się przestraszył mógłby kłapnąć zębami w akcie samoobrony. A potem w mediach byłaby afera, że zły pies pogryzł dzieci wracające ze szkoły. Nie chcę tutaj generalizować i nie twierdzę, że winne są dzieci. Uważam, że winni są zawsze nieodpowiedzialni dorośli. W obu przypadkach, czy to w przypadku pogryzienia dziecka przez psa, czy też gdy dziecko męczy zwierzę. Wydaje mi się, że wszyscy byliśmy świadkami „wesołych” opowieści dziadków i rodziców małoletnich dzieci o tym jak np. pakują małego psa do walizki lub jak to ich pociecha może robić wszystko z psem, a on nie reaguje. A gdzie są wtedy ci dorośli, dlaczego nie zwracają uwagi i pozwalają na takie zachowanie. Psy to żywe stworzenia, a nie zabawki. Słyszymy historie jak to spokojny pies ugryzł dziecko: „jak to się mogło stać on zawsze był taki łagodny”. Pies odpowiednio socjalizowany ugryzie w ostateczności. Wcześniej wysyła sygnały ostrzegawcze: warczenie, odsuwanie się od natręta, ziewanie, uciekanie. Postawmy się w sytuacji zwierzęcia. Jest zmęczone albo chore i chce odpocząć. W tym momencie dziecko zaczyna zabawę np. próbuje po nim skakać, sprawdza czy brzuch jest miękki, co jest w uszach, jak wyglądają zęby. Pies z pewnością warknie i pójdzie na inne miejsce – wysyła sygnał „daj mi spokój”. Jeżeli pociecha nie odpuści lub dorosły nie przerwie "zabawy", pies może zareagować kłapnięciem. Tam gdzie jest dziecko i pies zawsze musi być dorosły.

"Ależ to życie jest ciężkie" 

"No dobra a teraz noga i już jesteś na kanapie"

Wiem o tym z własnego doświadczenia, że dzieci nie robią tego z premedytacją, są ciekawe świata. Sama będąc dzieckiem byłam jak Elwirka. Rodzice nie godzili się na psa, więc wyjeżdżając na wakacje na wieś zawsze znajdowałam sobie czworonożną ofiarę. Przekarmiałam ją, nosiłam na rękach (jeżeli była mniejszych rozmiarów), przytulałam, głaskałam, tresowałam. Po kilku dniach takich przyjemności łagodne dotąd zwierzaki uciekały na mój widok warcząc. A ja nie rozumiałam dlaczego piesek mnie nie lubi, przecież ja tak dobrze się nim opiekowałam. Teraz z perspektywy czasu dziwię się, że nie zostałam dotkliwie pogryziona. To było bardzo dawno temu, ludzie nie mieli takiej świadomości jak teraz i nie było też tylu publikacji z których mogliby się dowiedzieć co robić, aby dziecko było szczęśliwe, a pies nie miał traumy.

Na co dzień nawet te osoby, które nie posiadają czworonogów mają z nimi kontakt. Dlatego też powinni mieć przynajmniej podstawową wiedzę jak postępować z psami i przekazać ją swoim pociechom. W następnym wpisie postaram się te zasady omówić i opiszę parę moich obserwacji na temat relacji dziecko - pies.